அவர்கள் இருட்டும் முன்பு , காட்டைக் கடந்தாக வேண்டும் . சதுப்பு நிலம் போன்று தரை , கால் உள்வாங்கியது . ஆபத்தான வெளி , சருகுகள் குப்பைகள் மூடி , மண்ணில் முகம் மறைந்து கிடந்தது . அங்கிருந்த மரத்தின் பருத்த கிளையை ஒடித்து எடுத்தான் பெரியவன் . அந்தக் கொம்பால் தரையை ஊன்றித் தடம் பார்த்து முன்னே நடந்தான் . பெரியவன் வைத்த காலடிக்கு மேல் தன் அடியை வைத்து ஜாக்கிரதையாக நடந்து சென்றான் சின்னவன் .

போட்ட அடுத்த ரெண்டு கல்லும் முல்லைக்காடுதான் . கார்கோடன் , அதன் சந்ததியர் படுத்துக்கிடக்கும் . ஓய்வு எடுத்துக்கொண்டு இருக்கும் . என்னத்துக்கு ஓய்வு என்றால் சண்டை களைப்புதான் . பல காலங்களுக்கு முன்னால் கிருஷ்ணனும் அர்ஜுனனும் அவர்கள் பந்துமித்திரர்களோடு கார்கோடன் வம்சத் தாரோடு சண்டைக்கு வந்தார்கள் . காண்டவ வனம் உள்ளிட்ட பூமியின் பரவலில் சொந்தம் கொண்டாடுவது கிருஷ்ணன் , அர்ஜுனரின் நோக்கமாக இருந்தது . கார்கோடன் , மலையின் உச்சியில் ஏறி நின்றுகொண்டு சொன்னான் . இந்த மலை போல் லட்சம் கோடி மலைகள் தேய்ந்து தேய்ந்து மண் ஆன கல்ப கோடி வருஷங்களாக நாங்கள்தான் இங்கே குடி இருக்கிறோம் . அதனால் இது எங்கள் பூமி என்றான் . யாரும் அவன் பேச்சைப் பொருட்படுத்துவதாக இல்லை . சண்டை பல ஊழிகள் தொடர்ந்தது . இன்னும்தான் …

-நூலிலிருந்து

கழுகுமலை அடிவாரப் பாறைகளில் காணப்படும் கிறுக்கிய பல ரூபங்கள் , பாதையில் போவோர் வருவோரைக் கூப்பிடும் உருவிலிகள் , நரிக்குட்டி கண்ணுக்குப் படும் ஒளியுருவங்களை சோ . தர்மனின் கதைகளில் காணலாம் .

சொல்கதையில் உள்ள கனவுப் புனைவும் எதார்த்தமும் சேர்ந்தவை சோ . தர்மனுடையது . ஊரின் மண்ணாலான குரல்வளையைக் கோதி , அவர் தம் கதைகளைக் காத்து நிற்கிறார் . நடுமதியத்தின் உலர்ந்த நில வெளியில் இயற்கையில் படிந்திருக்கும் ஆவியரோடு மரக்கிளைகளில் மறைந்திருக்கும் சிற்றூர்களை எழுதிய கலைஞனாக நான் அவரைப் பார்க்கிறேன் .

இந்தத் திரட்டில் உள்ள கதைகள் அலாதியான தெருவின் வாசனையில் மண்கூரை இற்று உதிரும் இயற்கையின் துகள்களாக உரையாடுகின்றன .

கருப்பு மண்ணில் , இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஓடையைக் கடக்க முயன்று இறந்துபோன வள்ளியின் பெயராலான ஓடை ஒவ்வொரு ஊரிலும் உண்டு . அதைக் கடக்கும்போது சத்தமில்லாமல் ஜனங்கள் செல்வார்கள் . அதுபோல இறந்துபோய் , மறைந்தும் மறையாமல் உருவிலிகளாக இருப்பவர்களை அவருடைய கதைகளில் காண்கிறேன் . அவர்கள் கண்விழித்துக் காட்டின் கடைக்கோடி வாசனையில் கதாபாத்திரங்களாகத் தோன்றிவருகிறார்கள் . எந்தக் காற்றில் யார் வருகிறார்கள் என்ற வியப்பில் வாசகர்களை வைத்து , கதையில் மாயத்தைத் தொடர்ந்து பூசிவருகிறார் சோ . தர்மன் . வள்ளி ஓடையை சோ . தர்மன் கடக்கவே இல்லை .

எங்கள் நிலப்பரப்பில் உப்பாங்காத்து , குருமலைக்காத்து , கட்டும் ஆடையை உருவிவிடும் கயத்தாரிலிருந்து வரும் மேகாத்து என்று பல காற்றுகள் உண்டு . பெரும்பாலும் உப்பாங்காத்தில் மாட்டிக்கொண்டவர்கள்தான் சோ . தர்மனின் கதாபாத்திரங்கள் .

சொல்லுதல் எல்லாம் ஆழ்மனப் படிமத்தைத் தொட்டு மறைவு மையால் எழுதியவை . கானல்நீரலையில் உருவழியும் வெப்பநிலக் கோடுகளில் சினைப்பட்ட நரியின் முனகல்கள் தர்மனின் கதைகளில் அரிச்சல்களாகக் கேட்பதை வாசிப்பில் நீங்களும் உணரலாம் .

கோணங்கி