” குழந்தைகள் .. ? ” என்னும் கேள்விக்கு ” இல்லை ” என்று சொல்லி மெல்லியதாகப் புன்னகைக்கும் பெண்கள் பலரைப் பார்த்திருப்போம் . அந்தப் புன்னகைக்குப் பின்னால் இருக்கும் வலி அவர்கள் மட்டுமே உணரக்கூடியது . குழந்தைக்கான தனிப்பட்ட ஏக்கம் ஒருபுறமிருக்க , குழந்தையின்மையால் குடும்பத்திலும் சமூகத்திலும் ஆண்மை / பெண்மை மீது சுமத்தப்படும் அவமானங்கள் இந்த வலியைப் பல மடங்காகப் பெருக்கக்கூடியவை . குழந்தைப் பேற்றுக்கான சிகிச்சைகள் தரும் உடல் , மன உலைச்சல்களின் சொல்லொணாத வேதனைகள் தனிக்கதை .
குழந்தையின்மை தரும் வலி குறித்துப் பொதுச் சமூகம் அதிகம் அறிந்திராத பல பரிமாணங்களை அனுபவங்களாக வாசகருக்குத் தருகிறது காயாம்பூ . மனவெளியிலும் புற உலகிலும் நந்தினி மேற்கொள்ளும் துயரார்ந்த பயணங்களின் தடங்களைச் சுமந்தபடி புனைவு வெளியில் சலனம் கொள்கிறது அது . நுண்ணுணர்வு மிகுந்த சித்திரிப்புடன் , பிறர்மீது புகார்களை அடுக்காத பக்குவத்துடன் காயாம்பூவின் நிறத்தையும் மணத்தையும் அதன் இழைகளையும் சித்திரித்திருக்கிறார் லாவண்யா .
படைப்பில் வெளிப்படும் அனுபவங்களை வாழ்ந்து பெற்றதுபோன்ற உணர்வைத் தருவது வலுவான புனைவெழுத்தின் கூறுகளில் ஒன்று . ‘ காயாம்பூ ‘ அத்தகைய ஒரு படைப்பு .