பெருநகரப் பல்கலைக்கழகங்களின் கல்விப்புல இருக்கைகளுக்குப் பின்னால் அமர்ந்துகொண்டு ‘ ஏழைகள் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் சார்பாகக் கீழிறங்கிவந்து பேசுகிறேன் என்று பெருமிதம் கொள்ளாததாக இருக்கிறது நாகராஜின் குரல் . இது ஒதுக்கப்பட்டவரின் சுயவெளிப்பாட்டு முறையாகவும் , தன்னாட்சி கொண்ட குரலாகவும் இருக்கிறது . இது அவர்களுக்கான உலகத்துக்குள் இருந்து பேசி நமக்கான , நம் உலகத்துக்கான ஒரு கோட்பாட்டை உருவாக்கிக்கொடுக்க முயல்கிறது . நாகராஜின் உலகத்தில் உடமையிழந்தவர்களும் அதிகாரமற்றவர்களும் நம்முடைய இரக்கத்துக்குக் கொஞ்சமும் இடம் கொடுப்பதில்லை ; நம்முடைய பரிதாபங்களுக்காகப் பொறுமையாகக் காத்திருப்பதுமில்லை . அவர்களிடம் திடமான . ஏறக்குறைய உக்கிரமான , தன்னம்பிக்கை காணப்படுகிறது . செவ்வியலுக்கும் வெகுஜனத்துக்கும் . பிராந்தியத்துக்கும் உலகளாவியதற்கும் , மரபுக்கும் நவீனத்துக்கும் இடையே ஓர் உரையாடலைத் தொடங்குகிறார் நாகராஜ் . ஒரு சமயத்தில் நம் காலத்துக்குப் பொருந்தக்கூடிய அரசியல் ரீதியான கோட்பாட்டு ரீதியான புலங்களுக்கான தேடலாக இது இருந்தது . பின்பு , பரந்த தளத்தில் மீளிணக்கத்துக்கான தத்துவார்த்த தேடலாகக் கொஞ்சங்கொஞ்சமாக மாற்றம் கொள்கிறது . இதுவே , தலித்துகளுக்கான அதிகாரப் பகிர்வையும் தீண்டாமை என்ற சாபத்திலிருந்து உயர்சாதிகளைத் விடுவிப்பதையும் தன் வாழ்க்கைத் திட்டமாகக் கொண்டிருந்த காந்திக்கு நெருக்கமாக நாகராஜைக் கொண்டுவருகிறது .

அஷிஸ் நந்தி.